Κλείνω κοντά ένα χρόνο παρουσίας στο Scribd, ένα δικτυακό τόπο όπου δημοσιεύονται ανέκδοτα κείμενα, ποιήματα, διηγήματα, μυθιστορήματα, πονήματα, επιστημονικές έρευνες, ακόμη και συνταγές μαγειρικής ή οδηγίες "how to" ...
Η δική μου συμμετοχή, συνίσταται σ' ένα και μοναδικό διήγημα 15 σελίδων σε αρχείο Word - το οποίο υπάρχει και στο παρόν ιστολόγιο στις ετικέτες Λογοτεχνία - ωστόσο θεωρώ πως όποιος ενδιαφέρεται να το διαβάσει, είναι προτιμότερο και πιο ξεκούραστο να το "κατεβάσει" και να το εκτυπώσει από το Word ή να το διαβάσει απ' ευθείας στην οθόνη από το Scribd...
Η σχετική διεύθυνση URL που σας παραπέμπει απ' ευθείας στο διήγημα μου με τίτλο Tempus Fugit είναι http://www.scribd.com/doc/15687529/Tempus-fugit , αν κάποιος αναγνώστης θέλει ωστόσο απλά να ρίξει μια ματιά στο site για να βρει οποιοδήποτε λογοτεχνικό είδος - και όχι μόνο - θα μπορούσε να τον ενδιαφέρει και σε οποιαδήποτε γλώσσα του κόσμου , η κεντρική σελίδα πλοήγησης στα περιεχόμενα , είναι http://www.scribd.com/explore
Καλή ανάγνωση....
6 σχόλια:
Μόλις διάβασα το διηγημά σου.
Δεν ξέρω αν θα ήθελες να ακούσεις τη γνώμη μου.
Δεν έχω καμια ειδική γνώση στο να κρίνω. Απλά θα τολμήσω να σου πω την άποψή μου, που μπορεί να μην είναι καθόλου σωστή.
Το πρώτο μέρος του διηγήματος μου άρεσε πάρα πολύ.
Πραγματικά με τράβηξε σε σημείο που αν και αποφεύγω να διαβάζω μεγάλα κείμενα στον υπολογιστή, δεν μπορούσα να το αφήσω.
Από το σημείο του στραμπουλήγματος του ποδιού και μετά, σαν να γράφει κάποιος αλλος. Αλλάζει ύφος απότομα το κείμενο.
Όλλες αυτές οι σκέψεις του πατέρα, νομίζω δεν είναι επίκαιρες. εκείνη την ώρα τον κατατρώει η αγωνία και τίποτα άλλο. Δεν νομίζω πως είναι ώρα για να έχει τύψεις.
Δεν μου άρεσε επίσης το ηθοπλαστικό, τελευταίο μέρος.
Πάντα κατά η γνώμη μου, αυτο το κομμάτι δεν μπορεί να είναι μέρος ενός διηγήματος. Επαναλαμβάνω, πως είπα τη γνώμη μου, χωρίς να μου τη ζητήσει κανείς, αλλά και χωρίς να είμαι κριτικός λογοτεχνίας.
Μια απλή γνώμη ενος άγνωστου, απλού αναγνώστη. Προσωπικά θα ήθελα οι τυχόν αναγνώστες των κειμένων μου να μου έλεγαν την γνώμη τους. Αυτή είναι η αιτία που είπα και εγώ τη δική μου..
Ευχαριστώ που με άκουσες και ευχαριστώ για το συναρπαστικό πρώτο μερος του διηγήματός σου.
Fractal, σ'ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να διαβάσεις το κείμενο και φυσικά να πεις και τη γνώμη σου, είμαι πάντοτε ανοικτός σε κάθε είδους κριτική και η δική σου εκτός από καλόπιστη είναι και χρήσιμη.
Να σου πω πως το διήγημα πρωτοδημοσιεύθηκε πέρυσι τέτοιο καιρό σε φόρουμ ψυχολογίας - http://e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=4310#pid99501 - και αν κάνεις τον κόπο να δεις τα σχόλια των διαφόρων χρηστών, θα δεις μια παρόμοια κριτική με τη δική σου από το μέλος PETRAN, που στο βάθος εκφράζει και μένα, μια κι όταν είχα συλλάβει στη σκέψη μου την ιστοριούλα, είχα σκοπό να την τελειώσω εκεί που ο πατέρας αντικρύζει το μισάνοιχτο παράθυρο στο δωμάτιο της κόρης του, κι αφήνεται έτσι να εννοηθεί πως το κακό είχε γίνει...
Ωστόσο, επειδή είχα σκοπό να το δημοσιεύσω αποκλειστικά και μόνο στο συγκεκριμένο φόρουμ ψυχολογίας, πρόσθεσα και τον ηθοπλαστικό επίλογο - όπως λες και συ - που μεταφέρει κάποιες σκέψεις του πατέρα για το συμβάν και που θα αποτελούσαν ίσως εφαλτήριο συζήτησης μεταξύ των μελών. Να σου πω πως με την άποψη σου επίσης συμφωνεί και η σύζυγος μου, μια που ήταν η πρώτη που το διάβασε πριν το δημοσιεύσω οπουδήποτε, και μάλιστα πριν προστεθεί ο επίλογος...
Ωστόσο, πέρα από τους λόγους που αναλύω πιο πάνω, θεώρησα πως η πρόσθεση του επίλογου - πέρα από τα ηθοπλαστικά μηνύματα με τα οποία κάποιος μπορεί είτε να συμφωνεί είτε όχι,επέφερε μια κάποια ανατροπή στην αυτονόητη εξέλιξη που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν πασιφενάστατα κακή...
Μπορεί τελικά να μην ήταν καλή επιλογή το happy ending, αλλά βέβαια εκ των υστέρων κι εφόσον έχει ήδη δημοσιευθεί το κείμενο, δεν παύει να είναι πλέον αναπόσπαστο μέρος του και σε τελική ανάλυση να το καθορίζει κιόλας...
Σ'ευχαριστώ και πάλι για την κριτική σου...
Σήμερα, μη έχοντας καμία διάθεση για δουλειά, και χαζεύοντας τα blogs που παρακολουθώ, ήταν πολύ ευχάριστο το να διαβάσω το διήγημα σου. Λόγω σπουδών που περιελάμβανε αναλύσεις κειμένων και ποιημάτων θα ήθελα να κάνω μια προσέγγιση απέναντι στο διήγημα όχι προφανώς με επικριτικό ύφος ξερόλα ή διορθωτικό πνεύμα. Ούτε είμαι και κριτικός ή αρμόδιος για να κρίνω. Εξάλλου δεν είναι δυνατόν ούτε να αναλυθεί ένα κείμενο μόνο από την ανάγνωση, ούτε και το σχόλιο μου έχει αυτό το σκοπό, παρά μόνο παρατηρήσεις για κάτι που πραγματικά μου άρεσε. Έχει και αμεσότητα, και ροή, και ενταγμένο είναι στη σημερινή πραγματικότητα είναι απόλυτα. Θα συμφωνήσω με το σχόλιο του fractal πως κόβετε στα 2. Όχι μόνο στο ύφος, αλλά και στην ταχύτητα. Δηλαδή το δεύτερο μέρος μου μοιάζει σα να «βιάζεσαι» να το τελειώσεις και ουσιαστικά είναι σαν να κάνεις εσύ ο ίδιος σχόλιο σαν αναγνώστης στο πρώτο μέρος του κειμένου. Όπως επίσης και το ότι ενώ στο πρώτο μέρος ο κυνισμός της καθημερινότητας του πατέρα είναι ξεκάθαρος μέσα από την πλοκή, στο δεύτερο κυριαρχεί η επεξήγηση. Μου άρεσε όμως πάρα πολύ το ότι ήταν σφιχτό ,χωρίς υπερβολές που πλατειάζουν ,και το κυριότερο είχε το σημαντικότερο συστατικό. Σε κρατούσε να μην το αφήσεις. Όλα αυτά πάντα καλοπροαίρετα και με ένα ευχαριστώ που μοιράστηκες κάτι προσωπικό (γιατί για μένα η γραφή είναι πολύ προσωπική υπόθεση) με όλους εμάς στο blog σου.
@Αντίλογε, σ'ευχαριστώ για την κριτική σου ματιά , όπως είπα και στον fractal, κατά βάθος δεν διαφωνώ πως μάλλον κόβεται σε δύο μέρη το κείμενο... Και φυσικά , όταν μιλάμε για διήγημα που η ροή του πρέπει να είναι συνεχής αλλά και σύντομη για να μπορεί να κρατά τον αναγνώστη σε εκγρήγορση, το τελευταίο μέρος μπορεί να δίνει την εντύπωση που ακριβώς είχες κι εσύ - πως βιάζεται κάπως ο συγγραφέας , δηλ. εγώ, να το τελειώσει.
Όταν αποφάσισα να γράψω διήγημα - μέχρι τώρα έχω γράψει δύο ανέκδοτα μυθιστορήματα - είχα υπ' όψη μου να μην ξεεπράσω τις 10 σελίδες word , γιατί το διήγημα αυτό το νόημα έχει.. Να παρουσιάσει μια ιστορία σύντομη όπου η λεπτομέρεια δεν μπορεί να καθορίσει την πορεία της αφήγησης..
Μ' αυτή την προοπτική ξεκίνησα να γράφω σε πρώτο πρόσωπο , για να έχει περισσότερη αμεσότητα ο ήρωας με το τι συμβαίνει - άρα οικονομία χώρου... Σε τρίτο πρόσωπο αν γράψει κανείς, θα πρέπει να εξιστορεί και λεπτομέρειες που δεν "βλέπει" ο ήρωας, άρα λέγονται και γράφονται πολλά περισσότερα απ' όσα ένα διήγημα ΠΡΕΠΕΙ να πει...
Φυσικά, αν έκοβα το διήγημα στα δύο, αφαιρώντας την ηθοπλαστική ανάλυση - κατά πάσα πιθανότητα θα κατάφερνα να δημιουργήσω μια ιστορία πιο compact και σε νόημα που πλανάται κι επαφέται στον αναγνώστη να ανακαλύψει και σε περιεχόμενο..
Τέλος ένα κείμενο, αντανακλά σκέψεις και απόψεις υποκειμενικές, εκείνο που μ' ενδιέφερε σε τελική ανάλυση είναι αν αποδόθηκαν σωστά και αν έγιναν όλα κατανοητά...Αν συμπεραίνω σωστά κι από τη δική σου κριτική αλλά κι εκείνη του fractal, μάλλον πρέπει να είμαι ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα, άλλωστε δεν παύει να είναι μια ερασιτεχνική λογοτεχνική απόπειρα, και για την οποία θέλω να πιστεύω πως όποιος ασχολήθηκε μαζί της, δεν έχασε άσκοπα τον χρόνο του...
Ευχαριστώ και πάλι για τα σχόλια, ειλικρινά πιστεύω πως η κριτική και των δύο σας προς το παρόν - είναι εποικοδομητικότατη και πάρα πολύ χρήσιμη για μένα..
Λοιπόν... Το διάβασα κι εγώ το διήγημά σου. Έχω αντίθετη γνώμη απ' όλους σας. Νομίζω ότι εκείνο που πρέπει να διορθωθεί είναι το πρώτο μέρος προς την κατεύθυνση του δεύτερου. Θα μπορούσαν π.χ. κάποια κομμάτια του διαλόγου να αντικατασταθούν με τη χρήση του ελεύθερου πλάγιου λόγου. (Ιδιαίτερα εκεί που υποτίθεται ότι η κοπέλα είναι ταραγμένη και ο άντρας ανησυχεί αυτό το είδος του λόγου ταιριάζει καλύτερα). Επίσης θα μπορούσαν να εκλείψουν κάποιες λεπτομέρειες που δε νομίζω ότι προσφέρουν τίποτα και οι περιγραφές να γίνουν πιο υπαινικτικές δεδομένης της κοινής γνώσης που μοιράζεται ο αναγνώστης με το συγγραφέα στο θέμα της τεχνολογίας για παράδειγμα. Ένα άλλο που θα μπορούσε να προσεχθεί είναι η στιγμή της συνειδητοποίησης του τι συμβαίνει και ο μονόλογος του πατέρα. Θα μου άρεσε αυτό να γίνει βαθμιαία, με υπαινιγμούς ώστε και ο αναγνώστης να καταλήξει από "μόνος" του στο ίδιο συμπέρασμα. Πάλι εδώ η χρήση του ελεύθερου πλάγιου λόγου προσφέρεται. Σε γενικές γραμμές είναι ενδιαφέρον κείμενο και αυτά που σου είπα αντκατοπτρίζουν το δικό μου γούστο στη λογοτεχνία και σε καμιά περίπτωση δε μειώνουν την αξία της προσπάθειάς σου. (Σημ. ελεύθερος πλάγιος λόγος είναι αυτός που χρησιμοποιεί κατά κόρον ο Κ. Ταχτσής στο Τρίτο στεφάνι, για παράδειγμα).
@Στοππάκιε σ'ευχαριστώ για την παρέμβαση σου...
Η χρήση του ελεύθερου πλάγιου λόγου είναι μια πάρα πολύ καλή ιδέα , ιδίως όταν πρόκειται για μυθιστορήματα όπου ο όγκος της ιστορίας επιτρέπει την εναλλαγή του ύφους από τον μονόλογο στο διάλογο, από εκεί στον πλάγιο λόγο και από τον πλάγιο λόγο και πάλι στον διάλογο ή τον μονόλογο κοκ...
Ίσως να είχε την χρησιμότητα του κι εδώ και ενδεχομένως να απέδιδε πολύ καλύτερα στα σημεία διαλόγου που αναφέρεις, αν και κατά την δική μου υποκειμενική άποψη πάντα, ο διάλογος - κι εφόσον δεν καταλαμβάνει περισσότερο από τον χώρο που του αναλογεί σ'ένα διήγημα για να μην κουράζει με άχρηστες πληροφορίες - προσφέρει μια αμεσότητα στο κείμενο και προβάλει κυρίως μέσα στα στενά πλαίσια ενός διηγήματος κάποιες ουσιώδεις πτυχές των χαρακτήρων που εμπλέκονται στην ιστορία...
Επειδή η ενασχόληση μου με την συγγραφή κειμένων είναι καθαρά ερασιτεχνική αλλά δεν στερείται αγάπης σ'αυτό που κάνω, δεν έχω πρόβλημα να πειραματιστώ με τον ελεύθερο πλάγιο λόγο σ'ένα διήγημα που γράφω εδώ και κάποιους μήνες σχετικά με την ζωή κάποιων Κούρδων μεταναστών στην Ιταλία, συγκεκριμένα στην Λ'Άκουιλα πέρυσι με τους καταστροφικούς σεισμούς..
Ελπίζω βέβαια κάποτε να το τελειώσω - αν και ελέω spreads, IMF κι ό,τι συνεπάγεται από την οικονομική τρομοκρατία που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό, δεν το βλέπω και τόσο εφικτό...
Δημοσίευση σχολίου