The Candle

Ελαιογραφία σε καμβά 88Χ46 - Η πρώτη σελίδα των New York Times είναι απεικόνιση της αυθεντικής έκδοσης στις 22 Νοεμβρίου 1963, ημερομηνία που ο JFK χτυπήθηκε στο αυτοκίνητο του από ελεύθερο σκοπευτή στο Dallas - TX

Μια πρώτη προσπάθεια σε still life painting

Οι δολοφόνοι της Αξιοπρέπειας - Άρθρο του Στάθη στην Ελευθεροτυπία 21.10.2010

οι δολοφόνοι της αξιοπρέπειας...

Ο κ. Παπανδρέου στενοχωριέται για τα μέτρα που παίρνει εναντίον μας.

Και ο κ. Ερντογάν στενοχωριέται για τις πτήσεις των τουρκικών μαχητικών, μέσα στον εναέριο χώρο μας.

Θα μας τρελάνουν (και χωρίς να μπορούμε πλέον να πάρουμε αναπηρική σύνταξη)...

1. Η κυβέρνηση αυτή παράγει φόβο. Δημιουργεί πολίτες φοβισμένους για τη δουλειά τους, το μέλλον των παιδιών τους, την τύχη της χώρας.

Μάλιστα διαχειρίζεται η ίδια αυτόν τον φόβο ενσυνειδήτως (με εντεταλμένα προς τούτο σκοτεινά κονκλάβια -υπό τον ευφημισμό των μηχανισμών «διαχείρισης κρίσεων»), ενώ καθημερινώς

η ίδια και πάλι, αναβαθμίζει τον φόβο σε τρόμο μετερχόμενη απειλές, εκβιασμούς και διλήμματα. Για τα πάντα: το εργασιακό, το ασφαλιστικό, την εθνική ακεραιότητα. Εντρομοι και φοβισμένοι

ως επί το πλείστον πλέον οι Ελληνες.

2. Η κυβέρνηση αυτή παράγει ενοχή. Και ντροπή. Μας λέει διεφθαρμένους, τεμπέληδες, ανίκανους. Από την εποχή εκείνη όπου ο κ. Σημίτης δήλωσε ότι «αυτή είναι η Ελλάδα» για να καλύψει τη δική του ανικανότητα, το τροπάρι αυτό έχει γίνει

η θεία λειτουργία της χώρας.

Η συκοφαντία, η ρετσινιά, η απαξίωση των Ελλήνων είναι στην ημερήσια διάταξη, με τις κυβερνήσεις του εκσυγχρονισμού να 'χουν βρει πρόθυμους κι ορισμένους «αριστερούς» ψάλτες στην εκστρατεία καταρράκωσης του ηθικού των λαϊκών κι απλών ανθρώπων, καταρράκωσης της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού των πολιτών.

..................................

Με τον ίδιον τρόπο που οι εθνικόφρονες καλλιέργησαν κάποτε το κόμπλεξ της δευτεράντζας απέναντι στους «ευρωπαίους» στους βασανισμένους μεταπολεμικούς Ελληνες, έτσι και οι κοσμοπολίτες επίγονοί τους (ευρωλιγούρηδες οι ίδιοι) αλλά «αντιεξουσιαστές στην εξουσία» πλέον, κανοναρχούν το ίδιο τροπάρι, των ίδιων κλισέ περί των «άξιων της τύχης τους Ελλήνων» -μιας τύχης όμως που άλλα παιδιά, παιδιά ανώτερων θεών πάντα σμίλευαν εν Εσπερία.

3. Η κυβέρνηση αυτή παράγει κυνισμό. Ισχυρίζεται ότι όλοι μαζί τα φάγαμε. Είναι αμοραλιστική -δεν διστάζει να ψέγει τα μέτρα που η ίδια παίρνει και

ανίκανη καθώς είναι να μην πάρει χειρότερα, υποτροπιάζει διαρκώς στον αμοραλισμό της, ξεπέφτοντας στην ανηθικότητα του γκαουλάιτερ, του κάπο, του σμπίρου.

Η κυβέρνηση αυτή, με προεξάρχοντα τον αρχηγό της κ. Παπανδρέου, θυσιάζει μονίμως στο ψεύδος. Από την πρώτη αρχή στο ψεύδος. Θυσιάζει στο ψεύδος ανθρωποθυσίες. Ψεύδος εύκολο, ψεύδος χωρίς κόστος (για την ώρα), ψεύδος καταστροφικό,

διότι έχει υποκαταστήσει κάθε προσπάθεια για τη χάραξη μιας όποιας, οποιασδήποτε, πολιτικής, περιορίζοντας τα όριά της στην επικοινωνιακή και μόνον διαχείριση των εντολών που λαμβάνει από ξένους Επικυρίαρχους.

4. Η κυβέρνηση αυτή παράγει με αξιοσημείωτη αναλγησία το κοινωνικό μίσος. Το μίσος κατά των δημοσίων υπαλλήλων, των γεωργών, των φοιτητών, των φορτηγατζήδων κι όλων των φυλών του Ισραήλ, προσπαθώντας να στρέφει τη μια τάξη εναντίον της άλλης, «να διαιρεί και να βασιλεύει».

Με φρικτές γενικεύσεις αυτή η κυβέρνηση σπρώχνει την κοινωνία σε έναν ατελεύτητον αλληλοσπαραγμό.

Η κυβέρνηση αυτή, μια μοιραία, ως φαίνεται, κυβέρνηση έχει καταφέρει να καλλιεργήσει όλην την παθογένεια που χαρακτήρισε έως τώρα όλες τις κυβερνήσεις του δικομματισμού απ' τη μεταπολίτευση κι ύστερα, στον ύψιστο βαθμό αποδοτικότητας. Η Διαφθορά (αφού απενοχο-

ποιήθηκε ως αφορώσα όλον τον λαό) και η Διαπλοκή, ισχυρότερες σήμερα παρά ποτέ, υπό την αιγίδα του Μνημονίου και την άνεση του Fast Track οργιάζουν και θα οργιάσουν ακόμα περισσότερο.

5. Η κυβέρνηση αυτή (η οποία φέρει τεράστια ευθύνη για όσα εξωθεσμικά συμβαίνουν τελευταίως), ο κ. Παπανδρέου, το στενό οικογενειακό του περιβάλλον και οι λοιποί παρακοιμώμενοί του φαίνεται σαν να έχουν ένα «Σχέδιο Ανάν» για όλα, από το ενδεχόμενο «συνεκμετάλλευσης» στο Αιγαίο, έως τη διεθνή υπόσταση της χώρας - αλλά, ας μην επεκταθούμε άλλο.

***

Αν λοιπόν συγκεφαλαιώνοντας διαπιστώσουμε ότι η κυβέρνηση αυτή παράγει καθημερινώς φόβο, απειλές, εκβιασμούς, διλήμματα, μίσος, ενοχή, τρόμο, ευφημισμούς, συκοφαντία, απαξίωση, επικοινωνιακές φενάκες, γενικεύσεις, αλληλοαπόρριψη, αναλγησία, ραγιαδισμό, κόμπλεξ, υποταγή στη Διαπλοκή και τη Διαφθορά, παράλυση του πολιτεύματος, νεποτισμό, ηγεμονισμό, οικογενειοκρατία, καταρράκωση του αυτοσεβασμού και της αξιοπρέπειας, κυνισμό, αμοραλισμό, πονηρία, τότε τι γίνεται; τι κάνουμε;

Και βεβαίως, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά δεν αφορούν μόνο στην ηθική (για ηθικολογίες θα έσπευδαν τότε να μιλήσουν οι κυνικοί), αλλά στην πολιτική, στον καθημερινό πολιτισμό, στον τρόπο τού πολιτεύεσθαι - στην ίδια τη δομή, την υπόσταση και το μέλλον της χώρας.

Και το τι προοπτική δύναται να 'χει μια χώρα, υπ' αυτό το πλέγμα των συμπλεγμάτων, μπορεί ίσως να συνοψισθεί στην άποψη που προβάλλει όλο και πιο αναίσχυντα το σύνολο των γραικύλων της χώρας: ότι «μας χρειαζόταν το Μνημόνιο για να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα που μας ταλανίζουν».

Το ίδιο ήλπιζαν ορισμένοι κι όταν κατέφθανε στην Αθήνα η Βέρμαχτ.

Οσο για τα (νέα) κακώς κείμενα που με τη σειρά του πρόκειται να παράξει το Μνημόνιο;

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 21.Χ.2010 stathis@enet.gr

Το Ανδρείκελο

Από τον Στάθη - Ελευθεροτυπία

Imagine

Για να ακούσετε το ηχητικό βίντεο, απενεργοποιείστε ή επιλέξτε σίγαση στις μουσικές επιλογές του site , στην δεξιά στήλη (My playlist)

50 and proud of it !!!

Έγινα 50 ετών  χτες 07.10.2010 !!

Σιγά τα ωά , λόγος και αιτία για να κάνει κάποιος ανάρτηση .....

Κι όμως...

Νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας, τα συναισθήματα που νιώθει κανείς όταν φτάνει σε μια συμβολική ηλικία , ένα χρονικό ορόσημο ζωής, το πέρασμα από τη νιότη στην ωριμότητα, ή μάλλον να το πω καλύτερα στην ωριμότητα της νιότης.

Να ξεκαθαρίσω ένα πράγμα, θεμελιώδες...

Είμαι καθ' όλα υγιής. Κι αυτή η διευκρίνηση είναι σημαντική , μια κι αλλιώς αντιλαμβάνεται τη ζωή κάποιος που είναι υγιής κι αλλιώς κάποιος άλλος με προβλήματα υγείας, τέτοια που να αλλοιώνουν την εσωτερική του πραγματικότητα. Κι είναι πολλές φορές που εκείνοι που δεν είναι υγιείς, έχουν καλύτερα ανακλαστικά, περισσότερη δύναμη για να ανταπεξέλθουν στα προβλήματα της καθημερινότητας που για τους υπόλοιπους μοιάζουν ανυπέρβλητα.Ή αντίθετα πάλι, είναι ένα βήμα πριν παραιτηθούν από την ζωή...
Η αντίληψη της ζωής είναι ετεροβαρής στον άρρωστο και στον υγιή, είτε έτσι είτε αλλιώς...

Όλα αυτά τα δυσοίωνα, περνούν κατ' αρχήν από το μυαλό του 50άρη . Είναι σημαντικό ωστόσο, να μπορείς να τα αγνοείς. Να μην σκέφτεσαι πως τα βιολογικά προβλήματα θα έρθουν αλλά να σκέφτεσαι πως δεν είναι εδώ. Πολλοί άνθρωποι στα 50 (αλλά και πολύ νωρίτερα κάποιες φορές) , μετουσιώνουν την ιδέα μιας επικείμενης ασθένειας σε πρόβλημα καθημερινότητας, χωρίς να υπάρχει λόγος. Κι αυτό το "κόλλημα", όχι μόνο δεν βελτιώνει την ποιότητα ζωής αλλά την καταστρέφει. Προσανατολίζει το άτομο σε μια πραγματικότητα ανύπαρκτη, μέχρι που η ανησυχία ("λες να πάθω την τάδε αρρώστια?") γίνεται εμμονή και η εμμονή μεταμορφώνει ακόμη και άσχετη συμπτωματολογία - πονάει το νύχι ας πούμε και το άτομο υποθέτει πως πλησιάζει έμφραγμα....
Είναι απαραίτητο, ο υγιής άνθρωπος να παραμένει υγιής , πρώτα απ' όλα στο μυαλό.
Να μην είναι υποχόνδριος και αρρωστοφοβικός...

Κι απ' την άλλη την μεριά για να διατηρήσει την καλή του υγεία να μην φτάνει στο άλλο άκρο.

Το να γυμνάζεται κανείς είναι απαραίτητο μέχρι τότε που θα μπορεί να το κάνει, έστω και για ελάχιστη ώρα την ημέρα. Αλλά θεωρώ επίσης εμμονή, να εγκλωβίζεται κανείς σε λάθος πρότυπα υγιεινής ζωής. Δεν είναι ανάγκη να είσαι Σβαρτσενέγκερ για να είσαι υγιής και να αρνείσαι να φας ένα γλυκάκι μήπως και ξεπεράσεις το 110 του δείκτη γλυκόζης στο αίμα, ή μια μπριζολίτσα για να μην φτάσεις τα 200 χοληστερίνη. Ένα - δύο ποτηράκια κρασί την ημέρα δεν θα σε βλάψουν, και μια φορά που λέει ο λόγος , αν γίνεις στουπί από το πιοτό για χαρά ή για λύπη, είναι μέρος της ζωής και των στιγμών που θα συνθέτουν στο μυαλό σου μια πραγματικότητα που αγάπησε τη ζωή και δεν την φοβήθηκε...

Άλλωστε λένε πως όποιος δεν φοβάται πεθαίνει μια φορά, όποιος φοβάται πεθαίνει κάθε μέρα...

Είμαι υγιής και ευδιάθετος... Νιώθω παραγωγικός και δημιουργικός όσο ποτέ άλλοτε...Χρωστάω πολλά στην οικογένεια μου, την γυναίκα μου και τα δυο παιδιά και την ενέργεια που μου δίνουν με την αγάπη τους...Ενέργεια μου δίνουν επίσης τα χόμπι μου , κιθάρα, λογοτεχνία  και ζωγραφική. Πιστεύω πως οι εξωεπαγγελματικές δραστηριότητες κι ενασχολήσεις , απομακρύνουν τον άνθρωπο από την δίνη των προβλημάτων και του προσφέρουν μια όαση στην έρημο της καθημερινότητας...

Θα ήθελα μονάχα  να ήμουν περισσότερο οργισμένος για όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα και σ' όλο το κόσμο, για την διαφθορά, την φαυλότητα, την υποκρισία, το ψέμα κι όλες αυτές τις έννοιες που περικλείουν μέσα τους οι λέξεις  πολιτική και πολιτικοί, αλλά μάλλον το αίμα μου κυλάει πια με πιο αργούς ρυθμούς, ή μ' έχει απορροφήσει η ανάγκη της οικονομικής επιβίωσης και δεν έχω ανακλαστικά οργής για τις αυτονόητες αιτίες που θα έπρεπε να με "βγάζουν απ' τα ρούχα" μου. Αυτή βέβαια δεν είναι δικαιολογία αλλά αυτοκριτική...

Σε γενικές γραμμές, αν ένας άνθρωπος νιώθει συγκροτημένος, η "κρίση των 50" είναι κατά την άποψη μου μύθος. Κι εδώ που τα λέμε, ο σημερινός 50άρης, δεν έχει καμία σχέση με τον προ εικοσαετίας ακόμη πενηντάρη, ούτε σε εξωτερική εμφάνιση αλλά ούτε και σε ποιότητα ζωής , φτάνει να δει κανείς ταινίες της δεκαετίας 60 και 70 για να αντιληφθεί τις διαφορές ..

Well, i'm fifty and proud of it !!!

Στο κάτω κάτω έχω άλλα τόσα ακόμη χρόνια  για να κάνω τον απολογισμό μου στη διαδρομή της ζωής....