Τα παιδιά τα σπουδαγμένα

Το είχα πει από τη πρώτη στιγμή , πως το οικονομικό επιτελείο των κολεγιόπαιδων της κυβέρνησης, μεγαλωμένα με τις μονεταριστικές αντιλήψεις των οικονομολόγων που διδάσκουν στα Harvard, τα Princeton, τα Yale , τα London School of Economics και όλα εκείνα τα ευαγή ακαδημαϊκά ιδρύματα όπου όοολοι οι νεοέλληνες έχουν πρόσβαση και στέλνουν τα παιδιά τους  , έχουν σαν φάρο της πολιτικής τους συνείδησης - αν υπάρχει και τέτοια - τον καπιταλισμό της Wall Street και όχι τον ανθρωποκεντρικό καπιταλισμό του Κέινς .

Όταν μιλάει ο υπουργός οικονομικών για την "ρύθμιση των αγορών", οι αγορές αυτές δεν είναι παρά ένας απρόσωπος μηχανισμός που διαμορφώνει το παγκόσμιο οικονομικό σκηνικό όπως βολεύει τους σπεκουλαδόρους, τους χρηματιστές, τους τραπεζίτες, τους νόμιμους τζογαδόρους των μεγάλων χρηματοπιστωτικών οίκων που τζογάρουν στην άνοδο ή πτώση του ευρώ, την χρεοκοπία μιας χώρας, κάτι σαν over και under στοιχήματος... Αυτό που είναι σε τελική ανάλυση η σημασία της  "ρύθμισης που επιβάλουν οι αγορές" , δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι αποφάσεις που παίρνει η Goldman Sachs, για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας. Όταν λοιπόν ο κ. Παπακωνσταντίνου, λέει πως ήταν μονόδρομος τα μέτρα εις βάρος των ασθενέστερων τάξεων εν όψει πτώχευσης της χώρας, δεν έχει καμιά διαφορά  από το να σου πει η Πολιτεία κατάμουτρα πως σου παίρνει ότι έχεις και δεν έχεις για να μπορέσει να αποπληρώσει τους τόκους ομολόγων που κρατούν στα χέρια τους αυτά ακριβώς τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα - δηλ. οι απρόσωπες, αδίστακτες, κερδοσκοπικές αγορές που βάζουν στοίχημα αν θα πεθάνεις ή κατ' άλλους μέχρι πόσο μπορείς ν' αντέξεις, δεδομένης της βέβαιης οικονομικής εξόντωσης σου...

Πτωχεύει ο κόσμος για να μην πτωχεύσει το κράτος λοιπόν ?

Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος... Η άλλη πλευρά  είναι, πως όλη αυτή η ιστορία δεν αφορά μόνο τη δική μας γενιά, είναι η βίαιη χωρίς όρους κατάργηση όλων των εργασιακών κεκτημένων με αγώνες και αίμα ανά τους αιώνες και που βέβαια θα διαμορφώσει τους όρους εργασίας και τα ασφαλιστικά δικαιώματα  - όρος κατ'επίφαση αφού δεν υπάρχει πια θεμελιώδες δικαίωμα στην ασφάλιση -  από τούδε και στο εξής....
 Ο παγκόσμιος καπιταλισμός της Wall Street, με πρόσχημα την υπέρμετρη αναπτυξιακή πορεία της Κίνας , της Ινδίας , της Μαλαισίας και όλων εκείνων των οικονομιών που βασίζονται στην εργασιακή σκλαβιά, αντί να βάλει σαν στόχο να ανεβάσει το επίπεδο των εργασιακών όρων αυτών των χωρών σύμφωνα με τα δυτικά στάνταρντς, προτιμά, είναι πιο εύκολο και πιο προσοδοφόρο, να υποβιβάσει τα δικά μας στάνταρντς στα επίπεδα εξαθλίωσης για να μπορέσει να ανταγωνιστεί τις αναπτυσσόμενες οικονομίες....
Αυτό δεν λέει κι ο Ντομινίκ Στρος - Κάν ? Η ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας - και σε λίγο της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας, γιατί όχι της Μεγ. Βρετανίας, της Γαλλίας και αυτής ακόμη της Γερμανίας - εξαρτάται από το εργασιακό κόστος...(!!!)
Άρα, η μοναδική λύση - ο μονόδρομος κατά τη προσφιλή έκφραση των ελλήνων σοσιαΛηστών - είναι να διαμορφώσουμε τους εργασιακούς όρους κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορέσουμε να γίνουμε ανταγωνιστικοί αν θέλουμε να επιβιώσουμε στο παγκόσμιο οικονομικό στερέωμα...

Με τα λίγα οικονομικά ωστόσο που κατέχω, αναρωτιέμαι σ' ένα οικονομικό τοπίο εργασιακού μεσαίωνα, πως μπορεί να υπάρξει καπιταλισμός χωρίς κατανάλωση - για να μη ξεχνάμε πως αυτή είναι η εναλλακτική ονοματολογία του καπιταλισμού , ο καταναλωτισμός. Αν φτάσουμε να εξαθλιώσουμε τους καταναλωτές σε επίπεδα πλήρους ένδειας, πως μπορεί να επιβιώσει ο καταναλωτισμός ?


Τι σας διδάσκουνε στα Χάρβαρντς ωρέ λεβέντες ?