Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009
Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009
Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009
Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009
Οι Επαναστάτες του καναπέ (Homo Revolutionariis Canapedicus) 7
Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009
Η ανωνυμία στο ίντερνετ μέσο παραβατικής συμπεριφοράς ?
...Προσπάθησα να ερμηνεύσω πολλές φορές τη συμπεριφορά του ιντερνετικού χρήστη, όταν επικοινωνεί σαν ένα εικονικό account μέσα από φόρουμς ή chat rooms με άλλα εικονικά login ανθρώπων και ομολογώ πως απέτυχα να κατανοήσω το ψυχολογικό του προφίλ..
¨Η να το πω πιο απλά, ας πούμε πως δεν μπόρεσα να την αποκωδικοποιήσω μια τέτοια συμπεριφορά..
Διαπιστώνω ωστόσο - χωρίς να κατανοώ τη βαθύτερη αιτία των πραγμάτων - πως ο ιντερνετικός χρήστης μεταφέρει στον κυβερνοχώρο ένα μεγάλο φορτίο συναισθημάτων, που αδυνατεί κατά την γνώμη μου να εξωτερικεύσει στον πραγματικό κόσμο και βρίσκει πρόσφορο έδαφος πίσω απ' την ανωνυμία που προσφέρει το net. Το εικονικό προφίλ - πιθανόν - να είναι και αντίστροφα ανάλογο της in real προσωπικότητας, χωρίς αυτό να αποτελεί κατ' ανάγκη και τον κανόνα ή να είναι κι η απάντηση στο προβληματισμό μου, ο οποίος γεννήθηκε παρακολουθώντας επί αρκετές εβδομάδες τον πόλεμο λεκτικής βίας που έχει ξεσπάσει στο φόρουμ ψυχολογίας e-psy, αλλά που έχω συναντήσει εν τούτοις και σ' άλλα φόρουμς διαφορετικής κατεύθυνσης - όπως π.χ. στο φιλοσοφείν. Αυτό το αναφέρω , για να καταδείξω πως το αντικείμενο της επικοινωνίας είτε πρόκειται για ψυχολογία, φιλοσοφία, λογοτεχνία κλπ, δεν είναι απαραίτητα και η γενεσιουργός αιτία της αλλοπρόσαλης συμπεριφοράς.
Για να το πω με ποδοσφαιρικούς όρους, "δεν φταίει το γήπεδο που οι παίκτες σκοτώνονται αναμεταξύ τους..."
Στον πραγματικό κόσμο, σε μια συζήτηση face to face ετερόκλητων χαρακτήρων που ωστόσο διαθέτουν τις βασικές κοινωνικές και ακαδημαικές αρχές συμπεριφοράς , είναι αδύνατο στα πλαίσια μιας διαφωνίας να φτάσουν στο σημείο να επιδείξουν παραβατικότητα και να περάσουν στο επίπεδο της λεκτικής ή ακόμη και της σωματικής βίας...Όχι πως δεν συμβαίνει, π.χ. στο κορεατικό κοινοβούλιο έχει γίνει κάτι σαν must να πλακώνονται οι βουλευτές κάθε τόσο - αλλά μια τέτοια πρακτική είναι η εξαίρεση στον πραγματικό κόσμο.
Στον εικονικό αντίθετα κόσμο, οι συμπεριφορές αυτές είναι συχνότατες και ακόμη συχνότερα επιδεινώνονται με την σύμπραξη κι άλλων χρηστών - μελών που παρεμβαίνουν στο θέμα συζήτησης, χωρίς κατευναστική όμως πρόθεση. Η ανωνυμία των χρηστών, συνεπικουρεί στο να παρουσιάζονται τέτοια φαιδρά φαινόμενα, ακριβώς γιατί η οθόνη του p/c λειτουργεί σαν τείχος προστασίας ανάμεσα τους, πράγμα που δεν συμβαίνει στον αληθινό κόσμο. Στην πραγματική ζωή, οι προσωπικότητες των συζητητών έστω κι αν διαφωνούν και που απορρέουν από το λόγο, τη σωματοδομή, την αύρα, τα νοήματα που εκπέμπει η γλώσσα του σώματος, λειτουργούν αποτρεπτικά στο να πάρει η συζήτηση / διαφωνία αποκλίνουσα τροπή.
Στον κυβερνοχώρο ωστόσο, ένα προφίλ δεν διαφέρει σε τίποτε από ένα άλλο , γεγονός που σημαίνει πως η "ισότητα" της ανωνυμίας, πολλές φορές οδηγεί σε συμπεριφορές ανοίκειες, ακόμη και μεταξύ εκείνων που δηλώνουν ή προσπαθούν να χτίσουν μια διαδικτυακή προσωπικότητα με ακαδημαικό κύρος.
Το δυστύχημα είναι πως τα πτυχία κι η παιδεία στον εικονικό κόσμο της ανωνυμίας, δεν αρκούν να δηλώνονται...
Πρέπει και να φαίνονται - μέσα απ' το γραπτό λόγο που ακολουθεί στοιχειώδεις κανόνες επικοινωνίας και αρχές σεβασμού στον αντίλογο...
¨Η να το πω πιο απλά, ας πούμε πως δεν μπόρεσα να την αποκωδικοποιήσω μια τέτοια συμπεριφορά..
Διαπιστώνω ωστόσο - χωρίς να κατανοώ τη βαθύτερη αιτία των πραγμάτων - πως ο ιντερνετικός χρήστης μεταφέρει στον κυβερνοχώρο ένα μεγάλο φορτίο συναισθημάτων, που αδυνατεί κατά την γνώμη μου να εξωτερικεύσει στον πραγματικό κόσμο και βρίσκει πρόσφορο έδαφος πίσω απ' την ανωνυμία που προσφέρει το net. Το εικονικό προφίλ - πιθανόν - να είναι και αντίστροφα ανάλογο της in real προσωπικότητας, χωρίς αυτό να αποτελεί κατ' ανάγκη και τον κανόνα ή να είναι κι η απάντηση στο προβληματισμό μου, ο οποίος γεννήθηκε παρακολουθώντας επί αρκετές εβδομάδες τον πόλεμο λεκτικής βίας που έχει ξεσπάσει στο φόρουμ ψυχολογίας e-psy, αλλά που έχω συναντήσει εν τούτοις και σ' άλλα φόρουμς διαφορετικής κατεύθυνσης - όπως π.χ. στο φιλοσοφείν. Αυτό το αναφέρω , για να καταδείξω πως το αντικείμενο της επικοινωνίας είτε πρόκειται για ψυχολογία, φιλοσοφία, λογοτεχνία κλπ, δεν είναι απαραίτητα και η γενεσιουργός αιτία της αλλοπρόσαλης συμπεριφοράς.
Για να το πω με ποδοσφαιρικούς όρους, "δεν φταίει το γήπεδο που οι παίκτες σκοτώνονται αναμεταξύ τους..."
Στον πραγματικό κόσμο, σε μια συζήτηση face to face ετερόκλητων χαρακτήρων που ωστόσο διαθέτουν τις βασικές κοινωνικές και ακαδημαικές αρχές συμπεριφοράς , είναι αδύνατο στα πλαίσια μιας διαφωνίας να φτάσουν στο σημείο να επιδείξουν παραβατικότητα και να περάσουν στο επίπεδο της λεκτικής ή ακόμη και της σωματικής βίας...Όχι πως δεν συμβαίνει, π.χ. στο κορεατικό κοινοβούλιο έχει γίνει κάτι σαν must να πλακώνονται οι βουλευτές κάθε τόσο - αλλά μια τέτοια πρακτική είναι η εξαίρεση στον πραγματικό κόσμο.
Στον εικονικό αντίθετα κόσμο, οι συμπεριφορές αυτές είναι συχνότατες και ακόμη συχνότερα επιδεινώνονται με την σύμπραξη κι άλλων χρηστών - μελών που παρεμβαίνουν στο θέμα συζήτησης, χωρίς κατευναστική όμως πρόθεση. Η ανωνυμία των χρηστών, συνεπικουρεί στο να παρουσιάζονται τέτοια φαιδρά φαινόμενα, ακριβώς γιατί η οθόνη του p/c λειτουργεί σαν τείχος προστασίας ανάμεσα τους, πράγμα που δεν συμβαίνει στον αληθινό κόσμο. Στην πραγματική ζωή, οι προσωπικότητες των συζητητών έστω κι αν διαφωνούν και που απορρέουν από το λόγο, τη σωματοδομή, την αύρα, τα νοήματα που εκπέμπει η γλώσσα του σώματος, λειτουργούν αποτρεπτικά στο να πάρει η συζήτηση / διαφωνία αποκλίνουσα τροπή.
Στον κυβερνοχώρο ωστόσο, ένα προφίλ δεν διαφέρει σε τίποτε από ένα άλλο , γεγονός που σημαίνει πως η "ισότητα" της ανωνυμίας, πολλές φορές οδηγεί σε συμπεριφορές ανοίκειες, ακόμη και μεταξύ εκείνων που δηλώνουν ή προσπαθούν να χτίσουν μια διαδικτυακή προσωπικότητα με ακαδημαικό κύρος.
Το δυστύχημα είναι πως τα πτυχία κι η παιδεία στον εικονικό κόσμο της ανωνυμίας, δεν αρκούν να δηλώνονται...
Πρέπει και να φαίνονται - μέσα απ' το γραπτό λόγο που ακολουθεί στοιχειώδεις κανόνες επικοινωνίας και αρχές σεβασμού στον αντίλογο...
Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009
Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009
Οι Επαναστάτες του καναπέ (Homo Revolutionariis Canapedicus) 6
Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009
Για όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1950 - 1970
Έλαβα το παρακάτω κείμενο με e-mail από μία φίλη και επειδή είμαι γεννημένος στη μέση αυτών των δύο δεκαετιών, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ πως όποιος το έχει γράψει - ο συντάκτης δυστυχώς είναι άγνωστος - αποτυπώνει με έμπνευση κι ευαισθησία τις διαφορές ανάμεσα στις γενιές και στον τρόπο που μεγαλώσαμε...Το παραθέτω αυτούσιο....
> Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας
> το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και
> δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά
> μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
> στους δρόμους. Κανείς δεν
> μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν
> υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα
> κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν
> υπήρχε κανένας νόμος για να
> τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
> Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε
> πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
> έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι
> συνηθισμένο για παιδιά και όλα
> θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή
> μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
> κάποιος να κατηγορήσεις παρά
> μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
> καυγάδες και κάναμε καζούρα ο
> ένας στον άλλος και μάθαμε να το
> ξεπερνάμε.
>
>
> Τρώγαμε γλυκά και πίναμε
> αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν
> παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από
> εμάς να ήταν χοντρός και αυτό
> ήταν όλο. Μοιραζόμασταν
> μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή
> οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας
> δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά
> κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και
> οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
> πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό
> ξύδι..
>
> Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99
> τηλεοπτικά κανάλια,
> βιντεοταινίες με ήχο surround,
> υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
> φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε
> μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά
> φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά
> βγαίναμε στο δρόμο και εκεί
> συναντιόμασταν για να παίξουμε
> κυνηγητό,
> κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί
> έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε
> τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και
> παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια
> μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε
> χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου.
> Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
> βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και
> κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
> πάνω στη βρύση.. Κυνηγούσαμε
> σαύρες και πουλιά με αεροβόλα
> στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν
> ανήλικοι και δεν υπήρχαν
> ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
>
> Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή
> περπατώντας μέχρι τα σπίτια των
> φίλων και τους φωνάζαμε από την
> πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
> ζητήσουμε άδεια από τους γονείς
> μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
> σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν
> υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
>
> Στα σχολικά παιχνίδια
> συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν
> έπαιρναν μέρος έπρεπε να
> συμβιβαστούν με την απογοήτευση.
> Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί
> μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να
> μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν
> υπήρχαν ειδικά τεστ για να
> περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
>
> Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα
> καλοκαίρια και περνούσαμε
> ατέλειωτες ώρες στην παραλία
> χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη
> προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα
> ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
> Φτιάχναμε όμως φανταστικά
> κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
> ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
> Ρίχναμε τα κορίτσια
> κυνηγώντας τα για να τους
> βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας
> κουβέντα σε κάποιο chat room και
> γράφοντας ; ) : D : P
>
> Είχαμε ελευθερία, αποτυχία,
> επιτυχία και υπευθυνότητα και
> μέσα από όλα αυτά μάθαμε και
> ωριμάσαμε.
>
> Αν εσύ είσαι από τους
> «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες
> την τύχη να μεγαλώσεις σαν
> παιδί...
>
> Αγνώστου ταυτότητας μέχρι
> στιγμής.
> Τον/Την ευχαριστούμε για το
> ταξίδι...>
<> H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς
> καταφέραμε να επιβιώσουμε.
> Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:
> περάσαμε την παιδική μας ηλικία
> περιμένοντας. Έπρεπε να
> περιμένουμε δύο ώρες μετά το
> φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο
> ώρες μεσημεριανό ύπνο για να
> ξεκουραστούμε και τις Κυριακές
> έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο
> το πρωί για να κοινωνήσουμε.
> Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με
> την αναμονή.
>
> Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο
> να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
> ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε
> αυτοκίνητα χωρίς ζώνες
> ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε
> ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
> σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε
> από το «σύνδρομο της τουριστικής
> θέσης». Δεν είχαμε πόρτες,
> παράθυρα, ντουλάπια και
> μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας
> για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα
> ποδήλατα χωρίς κράνη και
> προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
> καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς
> δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν
> φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν
> κοφτερές γωνίες.
>
> Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν
> βίαια. Περνάγαμε ώρες
> κατασκευάζοντας αυτοσχέδια
> αυτοκίνητα για να κάνουμε
> κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια
> κατηφόρα και μόνο τότε
> ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει
> να βάλουμε φρένα. Παίζαμε
> «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας
> δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
> καταφέραμε να επιβιώσουμε.
> Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:
> περάσαμε την παιδική μας ηλικία
> περιμένοντας. Έπρεπε να
> περιμένουμε δύο ώρες μετά το
> φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο
> ώρες μεσημεριανό ύπνο για να
> ξεκουραστούμε και τις Κυριακές
> έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο
> το πρωί για να κοινωνήσουμε.
> Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με
> την αναμονή.
>
> Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο
> να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
> ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε
> αυτοκίνητα χωρίς ζώνες
> ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε
> ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
> σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε
> από το «σύνδρομο της τουριστικής
> θέσης». Δεν είχαμε πόρτες,
> παράθυρα, ντουλάπια και
> μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας
> για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα
> ποδήλατα χωρίς κράνη και
> προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
> καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς
> δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν
> φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν
> κοφτερές γωνίες.
>
> Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν
> βίαια. Περνάγαμε ώρες
> κατασκευάζοντας αυτοσχέδια
> αυτοκίνητα για να κάνουμε
> κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια
> κατηφόρα και μόνο τότε
> ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει
> να βάλουμε φρένα. Παίζαμε
> «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας
> δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
> Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας
> το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και
> δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά
> μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
> στους δρόμους. Κανείς δεν
> μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν
> υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα
> κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν
> υπήρχε κανένας νόμος για να
> τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
> Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε
> πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
> έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι
> συνηθισμένο για παιδιά και όλα
> θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή
> μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
> κάποιος να κατηγορήσεις παρά
> μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
> καυγάδες και κάναμε καζούρα ο
> ένας στον άλλος και μάθαμε να το
> ξεπερνάμε.
>
>
> Τρώγαμε γλυκά και πίναμε
> αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν
> παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από
> εμάς να ήταν χοντρός και αυτό
> ήταν όλο. Μοιραζόμασταν
> μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή
> οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας
> δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά
> κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και
> οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
> πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό
> ξύδι..
>
> Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99
> τηλεοπτικά κανάλια,
> βιντεοταινίες με ήχο surround,
> υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
> φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε
> μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά
> φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά
> βγαίναμε στο δρόμο και εκεί
> συναντιόμασταν για να παίξουμε
> κυνηγητό,
> κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί
> έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε
> τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και
> παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια
> μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε
> χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου.
> Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
> βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και
> κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
> πάνω στη βρύση.. Κυνηγούσαμε
> σαύρες και πουλιά με αεροβόλα
> στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν
> ανήλικοι και δεν υπήρχαν
> ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
>
> Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή
> περπατώντας μέχρι τα σπίτια των
> φίλων και τους φωνάζαμε από την
> πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
> ζητήσουμε άδεια από τους γονείς
> μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
> σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν
> υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
>
> Στα σχολικά παιχνίδια
> συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν
> έπαιρναν μέρος έπρεπε να
> συμβιβαστούν με την απογοήτευση.
> Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί
> μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να
> μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν
> υπήρχαν ειδικά τεστ για να
> περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
>
> Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα
> καλοκαίρια και περνούσαμε
> ατέλειωτες ώρες στην παραλία
> χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη
> προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα
> ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
> Φτιάχναμε όμως φανταστικά
> κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
> ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
> Ρίχναμε τα κορίτσια
> κυνηγώντας τα για να τους
> βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας
> κουβέντα σε κάποιο chat room και
> γράφοντας ; ) : D : P
>
> Είχαμε ελευθερία, αποτυχία,
> επιτυχία και υπευθυνότητα και
> μέσα από όλα αυτά μάθαμε και
> ωριμάσαμε.
>
> Αν εσύ είσαι από τους
> «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες
> την τύχη να μεγαλώσεις σαν
> παιδί...
>
> Αγνώστου ταυτότητας μέχρι
> στιγμής.
> Τον/Την ευχαριστούμε για το
> ταξίδι...>
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)